To był 19 dzień sierpnia. Padał deszcz. Przemokłam do suchej nitki. W sklepie z pamiątkami udało mi się nabyć pelerynę jednorazową i w końcu przestałam nasiąkać. Nadal jednak byłam przemoknięta i zmarznięta, mimo że to sierpień. Dygotałam. W barku do gorącej herbaty zamarzył mi się miód. Kelnerka bez mrugnięcia okiem (za to lubię Amerykę) przyniosła mi kilka torebeczek z miodem, każda o pojemności łyżki. Miód działa na mnie jak antybiotyk. Uff. Po kwadransie w końcu mogłam się skoncentrować na tym dziwnym miejscu.

Portret poczwórny

Tu właśnie powstał pomysł rzeźbienia w górze. Pomysłodawcą projektu był niejaki Doane Robinson, historyk, którego ambicją było ściągnięcie turystów do Płd Dakoty. Gutzon Borglum (1867-1941), potomek duńskich emigrantów, był rzeźbiarzem i chętnie podjął się wielkiego dzieła – zrealizował poczwórny pomnik-symbol – głowy czterech ważnych prezydentów:

Ojca narodu, czyli Jerzego Waszyngtona

Tomasza Jeffersona, twórcę Deklaracji Niepodległości

Abrahama Lincolna, który uchronił Unię przed podziałem, oraz

Teodora Roosevelta, który prowadził politykę ekspansji

Pomimo kiepskiej pogody turystów jest mnóstwo. Należałam do 2.431.231 turystów odwiedzających Mt Rushmore w roku 2016.

W końcu przez deszczową mgłę widzę górę, która stała się pomnikiem.

Kiedyś była jednym z Czarnych Wzgórz – Black Hills. Potem przyszedł biały człowiek i po prostu wykroił z tej góry pomnik. Gutzon Borglum rozpoczął prace w 1927 roku, gdy miał już 60 lat. Był rzeźbiarzem, ale też kierownikiem prac zespołu składającego się z 400 ludzi! Pracował przez 14 lat, aż do śmierci w marcu 1941 roku. 31 października tegoż roku jego dzieło zakończył Lincoln Borglum, jego syn i asystent.

Skala przedsięwzięcia zdumiewa i oszałamia. W następnym poście podam więcej szczegółów. Na razie tyle, co zapamiętałam – dzięki swoim fotografiom i notatkom z podróży, którą odbyłam pięć lat temu. Już najwyższa pora, by ją opowiedzieć.
Tak, 2,5 mln ludzi tam wówczas było, ale chyba nikt z moich znajomych. Może kogoś zachęcę, zainspiruję?
Przyjemnej lektury życzę. Oczywiście wszelkie uwagi są mile widziane – również krytyczne.